تنهای تنهایم!

و من گریان و نالانم
و من تنهای تنهایم
درون کلبه خاموش خویش
کسی از حال من غمگین نمی پرسد
و من دریای پر اشکم
که طوفانی به دل دارم
درون سینه پر جوش خویش اما،
کسی از حال من تنها نمی پرسد
 و من چون تک درخت زرد پاییزم
که هردم با نسیمی می شود برگی جدا از او  

و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند...
کسی دیگر نمی کوبد  در این خانه ی متروک
کسی دیگر نمی پرسد

چرا تنهای تنهایم!؟