قصه ی روزگار

توی یکی از این هزار شب وقتی سرت رو بلند میکنی میبینی بین میلیونها ستاره یکی از اون ستاره های خیلی قشنگ و فروزان نظرت رو به خودش جلب میکنه.
بعد از اون شب هر شب سرت رو بلند میکنی و اون ستاره رو اونقدر تماشا میکنی تا بالاخره به خواب میری...
اما یک شب که سرت رو رو به آسمون بلند میکنی دیگه هیچ اثری از اون ستاره نیست...
اون موقعی است که تموم غمای دنیا هری میریزه تو دلت
بعد از اون شب تا مدتها دیگه سرت رو رو به آسمون بلند نمیکنی.
تا بالاخره بعد از مدتها می فهمی با رفتن اون ستاره باز هم زنده ای...
باز هم زندگی میکنی... 

نفس می کشی و دنیای پیرامونت هنوز وجود داره...

پس دلیلی نداره که نخوای به اون میلیونها میلیون ستاره دیگه نگاه نکنی.
بعد از اون تصمیم میگیری و  هر شب میری و یکی از اون ستا ره های خیلی قشنگ رو تماشا میکنی و باز هم یه شب میری و میبینی اثری از اون ستاره نیست...
اما دیگه مثل دفعه قبل نا امید نمیشی و باز میری سراغ یه ستاره زیبای دیگه... 

نظر شما چیه؟